Armitstead pakt nu ook in Ronde van Vlaanderen de zege

Zoals in het voetbal weleens wordt gezegd dat op het einde van het spelletje de Duitsers winnen, kan je stilaan stellen dat een vrouwenkoers een wedstrijd is met een dertigtal ploegen waarbij op het einde van de rit Boels Dolmans de zege pakt. Met de Ronde van Vlaanderen werd ook de vijfde wedstrijd in de allereerste Women’s World Tour een prooi voor de oranje brigade. Wereldkampioene Elizabeth Armitstead tekende na Strade Bianche en Trofeo Binda al voor haar derde dagzege en neemt ook opnieuw de leidersplaats over van haar ploeggenote Chantal Blaak, die derde werd.

Het moet gezegd dat het deze keer een wel heel nipte zege was. In een sprint met twee was het verschil met Emma Johansson heel klein. “Een beetje te klein naar mijn zin”, zei Armitstead met een brede lach op de lippen. “Ik weet dat ik normaal gezien wel sneller ben dan Emma, maar het was al een heel rare wedstrijd geweest. Ik had onderweg al vrij veel gegeven en niet echt kunnen rijden om wat over te houden voor een eventuele sprint. Maar goed, ook een klein verschil is voldoende. Wat een seizoen tot nu toe, en dat in de trui van wereldkampioen. Nu ook de Ronde op mijn palmares staat, moet er eigenlijk nog slechts één hiaat worden opgevuld en dat is een olympische titel.”

Op de vraag naar het geheim voor al die successen moest Armitstead, in 2014 al eens tweede in Oudenaarde, niet nadenken. “Iedereen binnen onze ploeg vertrouwt mekaar en weet wat het doel is. Vandaag hebben we de wedstrijd niet altijd resoluut in handen genomen, maar we waren wel altijd ruim vertegenwoordigd vooraan. Een heel belangrijk scharniermoment was er dan op de Oude Kwaremont. Daar nam Ellen van Dijk op zeker moment het heft in handen, even later reageerde ik zelf op de uitval van Emma.”

Rabo Liv neemt het initiatief

Na een lange aanloop met de bijna traditionele valpartijen, een fietswissel voor de uittredende winnares Elisa Longo Borghini en enkele schuchtere aanvalspogingen met onder meer één keer Jessy Druyts zorgden de Molenberg en de Paddestraat voor de eerste echte breuken in het peloton. Helemaal vooraan versnelde Thalita de Jong, de wereldkampioene veldrijden van Rabo Liv. Iris Slappendel reageerde, maar kreeg de kloof niet dicht. De Jong nam maximaal veertig seconden voorsprong, op de Kaperij werd ze na een vlucht van zo’n 35 kilometer gegrepen door een nog altijd heel omvangrijk peloton.

Rabo Liv wilde zijn greep op de koers duidelijk niet lossen, want vrijwel meteen na de hergroepering versnelde Anouska Koster, al kreeg zij nauwelijks ruimte in de aanloop naar de Kanarieberg. Op die lange helling was het dan de beurt aan Pauline Ferrand Prevot om een versnelling te plaatsen. Er vormde zich een elitegroepje van eerst elf en vervolgens achttien rensters, met daarbij Jessie Daams als enige Belgische. Die probeerde te anticiperen door te versnellen in de aanloop naar de Oude Kwaremont, maar ze kreeg geen vrijgeleide. Nog eens zeven rensters sloten aan, zodat ze met 25 aan de voet kwamen.

Aanval van Emma Johansson

Onder impuls van Longo Borghini volgde een nieuwe schifting. De Italiaanse kreeg nog Armitstead, Blaak, Ferrand Prevot, Johansson, Claudia Lichtenberg, Katarzyna Niewiadoma, Megan Guarnier, Van Dijk, Annemiek van Vleuten en Rossella Ratto mee. Op weg naar de Paterberg, de laatste helling van de dag, versnelde Johansson, enkel Armitstead had een antwoord klaar. Samen namen ze een twintigtal seconden voorsprong, maar in de slotkilometer werd het toch nog spannend. Johansson drong Armitstead de leiding op, het tempo stokte wat en de achtervolgers kwamen nog heel dichtbij. Johansson zette de sprint in, Armitstead kwam langszij en net voor de finish ging ze ook voorbij de Zweedse kampioene. Die moest in haar laatste Ronde dus genoegen nemen met plaats twee, nadat ze in het verleden al driemaal derde was geworden.

“Dichter dan dit kwam ik nooit in de Ronde”, wist Johansson te vertellen. “Ik heb echter niets verkeerd gedaan in de finale en kan mezelf dus ook niets verwijten. Ik heb op een goed moment aangevallen, in de laatste rechte lijn zette ik me in het wiel van Lizzie, die sneller is. Ik heb een langere sprint nodig en ben die dan ook van ver aangegaan. Het scheelde niet veel, maar het mocht niet zijn. Uiteraard is er ontgoocheling, maar anderzijds heb ik vandaag ook zo genoten van mijn laatste Ronde. Volgend jaar heb ik nog wel een contract bij Wiggle High5, maar het is niet de bedoeling om dan nog de grote koersen te rijden.”

Jessie Daams beste Belgische op plaats twaalf

Beste Belgische was dus niet Jolien D’hoore, vorig jaar nog tweede, maar wel Jessie Daams van Lotto Soudal Ladies. Met haar twaalfde plaats toonde ze zich heel tevreden. “Supercontent dat ik eens zo ver kon meegaan in de finale van een echte topklassieker”, stelde ze. “Voor dit resultaat had ik vooraf meteen getekend. Op de Kruisberg kreeg ik het heel moeilijk en was ik echt wel de laatste die nog net kon aanpikken. Daarom dat ik in aanloop naar de Oude Kwaremont probeerde weg te rijden om wat bonus te hebben aan de voet. Het werd me niet gegund en op de Kwaremont scheurde het dan net voor mij. Maar ik denk dat we tevreden mogen zijn. Claudia (Lichtenberg, nvdr) negende en ik twaalfde, voor onze ploeg is dat heel mooi.”

Filip De Greef – Foto’s MVH

Top 10: 1. Elizabeth Armitstead (GBr/Boels Dolmans) 141,2 km/3u43:27; 2. Emma Johansson (Zwe); 3. Chantal Blaak (Ned) 0:02; 4. Megan Guarnier (USA); 5. Elisa Longo Borghini (Ita); 6. Ellen van Dijk (Ned); 7. Annemiek van Vleuten (Ned); 8. Pauline Ferrand Prevot (Fra); 9. Claudia Lichtenberg (Dui); 10. Katarzyna Niewiadoma (Pol) 0:08.