Laat de Spelen beginnen (5): Elke Vanhoof
Voor het eerst kon een Belgische BMX-renster zich kwalificeren voor de Olympische Spelen. Elke Vanhoof (24), vier jaar geleden net niet erbij in Londen, is in Rio een van de amper zestien dames die mogen strijden voor olympisch goud. Dat beperkte deelnemersveld zorgt ervoor dat het competitieschema er ietwat anders uitziet dan bij een Wereldbeker of een WK.
“In andere grote competities zit je met time trials voor de beteren en kwalificatiereeksen voor de rest, waarna nog kwartfinales, halve finales en uiteindelijk de finale volgen”, verduidelijkt Vanhoof, die momenteel in Florida bezig is met de laatste voorbereidingen. “In Rio werken we op 17 augustus de time trials af, twee dagen later hebben we dan de halve finales, in dit geval niet met rechtstreekse uitschakeling maar in de vorm van drie reeksen, en hopelijk ook de finale. Het is dus allemaal wat meer gespreid en minder vermoeiend, maar hard wordt het sowieso. We zijn ‘maar’ met zestien, maar het zijn wel allemaal toppers. Het wordt knallen van bij het begin.”
Hoe evalueer je jouw seizoen tot nu toe? In de wedstrijden om de Wereldbeker liep het heel goed, in het WK in Medellin ging je er verrassend al uit in de kwartfinales.
Elke Vanhoof: “Over het algemeen ben ik zeker tevreden. Door een afgescheurde meniscus had ik allesbehalve een zorgeloze winter en stond ik een tijdje aan de kant, maar desondanks slaagde ik er bij mijn eerste wedstrijd van het seizoen in Santiago del Estero in om voor het eerst in mijn carrière de finale van een Wereldbeker te bereiken. Dat was een pak beter dan verwacht en gaf het bijkomende voordeel dat ik in de volgende manches geen kwalificatiereeksen moest rijden. De top acht in de stand rijdt namelijk solo de time trials en wordt op basis van de tijden ingedeeld in de reeksen van de kwartfinales. Dat is gemakkelijker en vooral veiliger, want met zeven concurrentes in de baan kan er in die kwalificaties van alles gebeuren. In Papendal boekte ik dan mijn beste resultaat met een zesde plaats. Het WK was dan weer tegenvallend. Ik was op het moment van afreizen voor minstens 90 procent zeker van de kwalificatie voor Rio en ik denk dat daardoor de focus in Medellin net iets minder was. In een sport als BMX, waar de kleinste details beslissend kunnen zijn, is dat nefast.”
Het WK was eind mei. Daarna reed je enkel nog het BK op 3 juli, je Europese titel van 2015 verdedigde je in Verona niet. Een moeilijke beslissing?
“Als titelverdedigster forfait geven is niet makkelijk, maar als ik had gereden, had ik ook absoluut willen winnen. Een kampioenschap is altijd felbevochten en dus niet zonder risico. Met Rio had en heb ik een hoger doel, dus uiteindelijk vond ik het niet zo erg om er in Verona niet bij te zijn. Het klopt dat ik daardoor sinds het WK een lange periode heb gehad zonder competitie op het hoogste niveau, maar ik heb die tijd gebruikt om een inhaalbeweging te doen qua krachttrainingen. Ik denk dat dit goed gelukt is.”
Ben je lichamelijk weer op volle sterkte of kan dat niet met die meniscusblessure?
“Toch wel. Ik mag weliswaar bepaalde oefeningen niet doen, maar ik heb deze vervangen door andere trainingen, vooral op kracht. Twee weken geleden heb ik nog tests afgelegd en die waren een pak beter dan de vorige. De conditie zit in een stijgende lijn en ik zal klaar zijn voor Rio, maar dan moet het natuurlijk nog op dat ene moment gebeuren. Het is een beetje presteren op bestelling, wat niet makkelijk is.”
En mentaal? Ik herinner me je halve finale in de Wereldbeker van Manchester dit jaar, toen een moment van lichte twijfel je een finaleplaats kostte.
“Dat is iets wat niet mag gebeuren in deze sport van korte wedstrijden. Ik vergelijk onze discipline een beetje met de 100 meter horden in de atletiek, met dat verschil dat je bij ons mag uitwijken naar de andere banen en je ellebogen mag gebruiken. Je moet dus niet alleen fysiek in orde zijn, je moet ook tegen een stootje kunnen en je mag niet twijfelen. Als je start iets minder is en je komt echt in het pak terecht, zoals bij mij in die halve finale in Manchester, dan kan er weleens geduwd worden. Dan moet je het of even laten lopen of het toch riskeren, met een groter risico op een val. Manchester was pas mijn tweede wedstrijd sinds mijn terugkeer in competitie en de angst zat er op dat moment nog wel wat in. Ik denk dat ik nu al meer gewapend ben om in een gelijkaardige situatie mijn lijn te verdedigen.”
Beschouw je deze Spelen als de bekroning van je carrière of kijk je nog verder?
“Rio was in de eerste plaats een groot doel. Ik ben er geraakt en wil er nu natuurlijk ook een zo goed mogelijk resultaat behalen. De bekroning van mijn carrière in de BMX zou ik het zeker niet noemen. Tokyo in 2020 moet ook nog kunnen en in de jaren ertussen zijn er ook nog veel kampioenschappen en Wereldbekers waar ik sterk hoop te presteren. Ik heb de voorbije twee jaar zoveel vooruitgang geboekt dat het zonde zou zijn om na Rio te stoppen.”
Filip De Greef - Foto's MVH
Donderdag deel 6 (slot): Githa Michiels
