Sanne Cant: "Blij dat Vos aan de start stond... en dat ik haar kon kloppen"
Sanne Cant heeft haar felbegeerde regenboogtrui beet. Na een zilveren en twee bronzen medailles op het WK kreeg de Belgische kampioene in Bieles de gouden plak om de hals. De emoties maakten zich meester van Cant, die de geschiedenis ingaat als de eerste Belgische wereldkampioene in het veldrijden.
“Ik kan het nog altijd niet geloven dat ik die regenboogtrui nu echt wel aanheb. Ik zal er vannacht alvast mee gaan slapen. Dan zal het besef misschien morgenvroeg komen als ik wakker word”, vertelde Sanne Cant na afloop op de persconferentie. “Dit is de mooiste dag van mijn leven. Ik begon te koersen op mijn zesde en nu twintig jaar later bereik ik het hoogst haalbare. Ik won al ontzettend veel koersen, maar er is maar één wedstrijd die ik altijd al wilde winnen. En dat is me vandaag eindelijk gelukt”, aldus de Belgische kampioene die er nog altijd maar 26 is en dus ook de volgende jaren nog kan meedoen voor het WK-goud.
Cant werd ook al de vrouwelijke Sven Nys genoemd in het veldrijden. “Omdat ik ook zoveel won natuurlijk en ook omdat hij zo lang moest wachten op zijn eerste wereldtitel. De voorbije jaren was het niet altijd gemakkelijk om dat WK enkele keren nipt te verliezen. Ik heb daar leren mee leven, maar vandaag is gebleken dat geduld wordt beloond. En ook, ik ben blij dat Marianne als zevenvoudige wereldkampioene hier aan de start stond. En dat ik met haar heb kunnen strijden voor de wereldtitel. Anders had ik moeten horen dat ik maar wereldkampioene kon worden omdat zij er niet bij was.”
Het scenario op weg naar Cants topprestatie was beklijvend mooi. “Toen ik even wegschoof en Marianne zag wegrijden, dacht ik dat het andermaal niets zou worden. Maar toen ik merkte dat Marianne te voet stond, kwamen we toch nog opnieuw samen. En het was nadien strijden tot op het bot. Ik wist dat ik op het klimmetje net voor de aankomst iets beter was, maar ik kon niet van haar wegrijden. De nervositeit maakte zich meester van ons beiden. Bij de balkjes sprong ik bijna naast mijn fiets. Het sleutelmoment lag op 200 meter voor de streep toen ik haar kon inhalen op een plaats waar ze dit misschien niet had verwacht. Toen ik de laatste rechte lijn opdraaide, merkte ik dat Marianne nog in het wiel zat. Ik was er nog altijd niet zeker. Ik ging vol door en voelde dat ik me kon losrukken. Goed dat ik niet naar mijn buitenblad schakelde, want anders had ik het in de spurt wellicht moeten afleggen. Het zijn in fracties van seconden genomen beslissingen die in zo’n fases beslissen over winst en verlies.”
Geert Stevens - Foto MVH
