Is hoger prijzengeld een echte prioriteit?

Met Gooik-Geraardsbergen-Gooik, de kermiskoers in De Pinte en het criterium in Eeklo reed ik onlangs drie wedstrijden op rij met een verhoogd prijzenbarema. De organisatoren van de UCI 1.1-wedstrijd in Gooik zorgden voor een prijzenpot zoals in de World Tour, in De Pinte kregen we de vooropgestelde prijzengelden dubbel uitbetaald en in Eeklo beloofde de organisatie naast 5 euro startgeld voor de clubrensters een prijzenbarema gelijk aan dat van de mannen elite zonder contract.

Dankzij deze initiatieven kon ik in deze wedstrijden 70 euro extra verzamelen om de portefeuilles van mezelf en mijn ploegmaten te vullen. We kunnen dit alleen maar toejuichen, maar indien we ons alter ego zonder egoïstische kantjes dit aspect kritisch en in een ruimer kader laten bekijken, kunnen we ons afvragen of hoger prijzengeld een prioriteit is om het dameswielrennen hogerop te krijgen. Logischerwijze stroomt het extra prijzengeld veelal naar de betere rensters uit de betere teams die het best hun brood verdienen. ‘The rich get richer’.

Momenteel zijn het echter de teams en rensters van de middenmoot die moeten proberen om de aansluiting met de top te maken om onze sport te laten groeien. Hogere salarissen, respect en professionele representatie. Hoe kunnen wedstrijdorganisatoren hier toe bijdragen en waar kunnen ze hun geld best in investeren? Bijdragen in de kosten van de teams? Meer publiciteit maken voor hun wedstrijd? De koers live in beeld brengen of makkelijker in real-time te volgen? Hun wedstrijd opwaarderen tot een hogere categorie of koppelen aan een mannenwedstrijd of ander evenement? Zijn hogere prijzenbarema’s de hoogste nood? Wat stof tot nadenken... en laat ons hopen dat we op lange termijn dit onderwerp niet meer hoeven aan te snijden!

Sarah Inghelbrecht

Foto's Paul Hinninck