Lieselot Decroix: "Liever Giro Rosa op televisie dan La Course"

Lieselot Decroix ziet het einde van haar actieve wielercarrière naderen. Aan het einde van dit seizoen hangt de 29-jarige master in de biomedische wetenschappen uit Poperinge, deze week actief in La Route de France, de fiets aan de haak. Het zal een afscheid met een dubbel gevoel worden.

“Het is nog maar recent dat ik echt begin te beseffen dat het nu snel naar het einde gaat”, zegt Decroix, die haar carrière als eliterenster in 2007 begon bij Lotto-Belisol en nu, weliswaar na enkele omzwervingen, bij hetzelfde Lotto Soudal Ladies zal beëindigen. “Ik denk dat ik de wedstrijden wel zal missen en ook het gewoon weg zijn met de ploeg, want dat vind ik nog altijd heel plezant. Het ’s avonds laat na het thuiskomen uit Brussel nog moeten trainen, de valpartijen en het nerveuze gedoe in de koers veel minder.”

Je wist al voor de start dat het je laatste seizoen zou worden. Kan je genieten van je afscheidstournee?

Lieselot Decroix: “Dat was in ieder geval de bedoeling toen ik afgelopen winter heel bewust besliste om nog één jaar door te gaan en dan te stoppen. Eens een wedstrijd bezig is, denk je daar echter niet meer aan en is het toch weer volle bak rijden. Van het randgebeuren voor en na de grote koersen heb ik dan weer wel voluit genoten.”

Maak eens de balans op van je carrière.

“Als nog heel jonge renster ben ik heel snel naar de top doorgestoten. Zo was ik als amper 21-jarige de enige Belgische op de Olympische Spelen in Peking. Die snelle groei zorgde natuurlijk voor hoge verwachtingen en veel druk, wat het niet makkelijk maakte. Het is jammer dat ik mijn niveau vervolgens niet heb kunnen aanhouden, al had dat ook veel te maken met serieuze tegenslagen. Met minder pech had mijn carrière er heel anders kunnen uitzien. Ik heb zeker drie seizoenen veel gesukkeld met ziekte en blessures, maar over het algemeen stemt mijn loopbaan van tien jaar mij toch tevreden. Ik heb veel mooie dingen meegemaakt en alle grote rondes gereden.”
“Als je mij vraagt naar een hoogtepunt, dan denk ik vooral aan het WK van Stuttgart in 2007. Niemand verwachtte toen echt iets van mij, maar ik reed er met de kopgroep naar de finish en viel maar net buiten de top tien. En uiteraard ben ik ook trots op mijn deelname aan de Spelen een jaar later. Het is een mooie herinnering, al viel de wedstrijd zelf tegen door de weersomstandigheden. Ik had er vier jaar later in Londen graag opnieuw bij geweest, maar jammer genoeg was ik dat seizoen langdurig ziek.”

Je hebt nog net de eerste editie van de Women’s World Tour meegemaakt. Is er een groot verschil met de vroegere Wereldbeker?

“Tussen die twee op zich niet echt. Ik bekijk het ruimer en dan zie ik vooral dat er in die tien jaar dat ik eliterenster was veel nieuwe wedstrijden zijn bijgekomen, dat de aandacht van de media is toegenomen en dat de top een pak breder is geworden. Er zijn nog altijd wel ploegen die minder professioneel werken, maar er zijn veel meer teams en rensters die op het allerhoogste niveau actief zijn. De evolutie op dat vlak is zeker positief.”

Wedstrijden als La Course, Prudential Ride en straks Madrid Challenge zijn ideaal om de aandacht voor dameswielrennen aan te zwengelen, maar zijn ze ook op hun plaats in de World Tour?

“Niet echt, maar of een koers World Tour is of niet hangt vooral af van het budget, zo simpel is het. Organisatoren moeten veel geld op tafel leggen om tot de World Tour te kunnen behoren. En dan kom je dus bij La Course of Prudential Ride Londen uit, hoewel dat zeker niet de mooiste koersen zijn. Dat die wedstrijden rechtstreeks op televisie komen, is wel positief, maar het zou veel beter zijn als bijvoorbeeld eens de Giro Rosa zou worden uitgezonden zodat de mensen kunnen zien wat voor ons de mooiste rittenkoers is.”
“De World Tour is zeker nog vatbaar voor verbeteringen. Ze willen het internationaler maken, maar dan zie je dat ze naar Californië trekken twee weken nadat ze in China hebben gezeten. Dat gaat natuurlijk niet. Die organisatoren hebben wel het nodige geld om mooie wedstrijden uit te tekenen, maar het merendeel van de ploegen beschikt niet over de budgetten om daar overal naartoe te gaan.”

Over naar de toekomst, die ongetwijfeld goedgevuld zal zijn. Om te beginnen heb je je werk aan de VUB. Wat doe je daar precies?

“Ik doe er wetenschappelijk onderzoek. Meer bepaald werk ik aan een doctoraat over het effect van cocoa flavanols, een verrijkte vorm van chocolade, op zowel fysieke als cognitieve prestaties. Daarvoor moet ik elke dag naar Brussel en daar kruipt effectief al heel veel tijd in.”

Daarnaast ga je vanaf volgend seizoen ook jonge rensters begeleiden bij Meubelen Gaverzicht-Glascentra Ladies, het vroegere KSV Deerlijk. Moet dat dan een soort van satellietploeg worden voor bijvoorbeeld Lotto Soudal Ladies, zoals we dat ook bij de mannen al kennen?

“Nee, zover zijn we nog lang niet. Eerste doelstelling is om meer dames op de fiets te krijgen. Ik wil mij engageren om meer meisjes te laten kennismaken met wielrennen en hen daarbij mijn passie voor de koers doorgeven. In eerste instantie moeten die meisjes zich amuseren en komen prestaties zeker niet op de eerste plaats. We zullen dan wel zien of we daar op termijn verder in kunnen gaan.”

Tot slot vond ik je naam in een artikel over het International Women’s Forum. Wat mogen we ons daarbij voorstellen?

“Het Forum heeft in samenwerking met EY, het vroegere Ernst & Young, vorig jaar een mentorprogramma opgestart om 25 vrouwelijke atleten uit diverse sporten die aan het einde van hun carrière zijn te begeleiden in hun overstap naar het bedrijfsleven. De filosofie erachter is dat je als atleet bepaalde competenties hebt die je later ook in het bedrijfsleven goed kunt gebruiken. Dit programma wil de overstap makkelijker maken. Elk van deze atleten heeft een mentor waarmee ze één keer per maand een gesprek heeft. Mijn mentor is een Amerikaanse, dus bij ons gebeurt dat door te skypen. Eind september zullen we mekaar dan echt ontmoeten tijdens de IWF World Leadership Conference in Chicago, waar gedurende een hele week allerlei workshops en dergelijke op het programma staan.”

Filip De Greef - Foto's Paul Hinninck