Emma Johansson: "Ik was vaak tweede en derde, maar voel me een winnaar"
Emma Johansson werd afgelopen vrijdag in Zingem gehuldigd. Ideaal moment om met haar terug te kijken op haar zilveren medaille in de olympische wegrit in Rio, maar vooral ook om al even vooruit te kijken. Naar het EK in Plumelec, het WK in Qatar en… het einde van haar carrière.
Hoe kijk je terug op de olympische wegrit in Rio? Heb je goud verloren of zilver gewonnen?
Emma Johansson: “Achteraf bekeken had ik misschien zelf de sprint moeten aangaan om meer kans te hebben om te winnen, maar ik ben zo diep moeten gaan dat ik eigenlijk de finishlijn niet zag liggen. Ik ben door een muur moeten fietsen. Die lange klim was moordend. Ik ben nooit gestopt met vechten. Daarom ben ik heel blij met deze zilveren medaille. Ik was misschien niet de sterkste in de klim, maar wel de slimste. Gewoonweg omdat ik het parcours tot in het kleinste detail had ontrafeld, niemand had dit zo gedaan als ik. Ik ben op training vele keren teruggekeerd om ieder detail te kunnen inschatten. Ik heb meter per meter alles bekeken: hoe steil is het, waar kan ik terugkomen, waar moet ik afwachten? Tactisch klopte mijn plan perfect, alleen was Anna van der Breggen aan de meet sneller.”
Is deze zilveren medaille nu een bekroning voor je carrière?
“Ik ben vaak tweede en derde geweest, maar voel me een winnaar. Ik heb tien jaar kunnen koersen op een hoog niveau en ben in deze periode nooit weggeweest uit de wereldtop. Ik mag zeggen dat ik een gezonde carrière heb gehad. Behoudens enkele kleine valpartijen ben ik nooit ernstig geblesseerd of ziek geweest, ik heb nooit periodes gekend waar ik heb moeten rusten van vermoeidheid. Ja, ik ben trots op mijn carrière. Daarom vind ik het zo jammer dat Pauline Ferrand-Prévot nu zo diep zit. Het doet me pijn om dit allemaal te moeten lezen. Ik hoop dat ze de kracht vindt om terug te knokken.”
Het Europees kampioenschap en het wereldkampioenschap worden je laatste wedstrijden? Hoe kijk je daar tegenaan?
“Niet met het gedacht dat ik straks ga stoppen (lacht). Het EK ligt me beter dan het WK, maar in beide wedstrijden ga ik vol voor de titel. Met Emilia Fahlin en Sara Mustonen hebben we ook andere troeven. Met Zweden stonden we nooit eerder zo sterk aan de start. We kunnen met verschillende kaartjes spelen. Maar na Qatar is het voor mij gedaan met de topsport. Ik heb voor volgend jaar nog een contract bij Wiggle-High5, maar zal dit helemaal anders invullen dan dit seizoen.”
Wat moeten we ons daarbij voorstellen?
“Het belangrijkste is dat ik geen prestatiegerichte wedstrijden meer zal rijden. Het plezier moet primeren. Op de weg zal je me niet meer zien. De kans bestaat dat ik ga deelnemen aan enkele marathonwedstrijden in het mountainbike. Ook pik ik misschien enkele veldritten mee. Maar deze keuze zal ik pas maken op het moment dat ik er zin in heb. Alles mag, niets moet. Ik zal het ploegbelang nu op een andere manier dienen, ook wel raad geven. Ik heb jarenlang aan de top gestaan, heb omzeggens alle belangrijke wedstrijden gereden, die ervaring wil ik doorgeven. Maar het belangrijkste is dat er nu snel enkele mini’s bijkomen. Het gezin staat voortaan centraal en samen met Martin kijk ik uit naar kinderen. Maar de wielersport laat ik niet los. Hoe dat op termijn allemaal te combineren valt, zien we wel. Ik laat alles op me afkomen.”
Welke rol wil je op termijn in het wielrennen blijven vervullen?
“Zoals eerder aangegeven heb ik hier nog geen concreet plan voor ogen. Maar het trainen en begeleiden van talentvolle meisjes zegt me wel iets. Ik wil op een bepaalde manier mijn ervaring blijven doorgeven. We blijven in Noorwegen wonen, maar regelmatig trekken we voor een feestje ook naar mijn familie in Zweden en mijn tweede familie in Zingem. Er is hier doorheen de jaren in Vlaanderen een band gegroeid met de vele vrienden dat ik hier altijd wil blijven terugkomen. Met de vele koersen in de streek zal het niet moeilijk zijn om dit te combineren.”
Geert Stevens
