Tien vragen aan... Annelies Dom

Op welke leeftijd ben je beginnen koersen en wat was de directe aanleiding?

“Pas op mijn 24ste heb ik de wielersport ontdekt, dankzij Sjoukje Dufour. Die zat bij mij aan de universiteit en tijdens een outdoor stage waar ook mountainbike op het programma stond, heeft ze mij overgehaald om te beginnen koersen.”

Waarmee combineer je jouw carrière als renster?

“Vorig jaar heb ik studies kinesitherapie aangevat, voordien heb ik het rennersbestaan al gecombineerd met jobs in het onderwijs, als sportfunctionaris en als trainer/coach.”

Hoe ziet je doorsnee week tijdens het seizoen eruit?

“Mijn goedgevulde dagen starten tussen zes en acht uur ’s morgens en eindigen rond elf uur ’s avonds, maar door mijn studies heb ik niet echt een vast rooster. Als ik om zes uur opsta, is het om naar de les te gaan. Anders ben ik thuis om te trainen. Daarnaast probeer ik mijn huishouden te regelen en de weinige resterende tijd gaat naar mijn partner en hond. Trainen doe ik normaal gezien zes dagen in de week. Naast zes fietstrainingen doe ik ook tweemaal per week krachttraining in de zaal.”

Heb je enkele vaste trainingsritten of ben je constant op zoek naar nieuwigheden?

“Ik rijd meestal alleen op training. De weg langs het Albertkanaal ligt altijd voor een stuk in mijn trainingen, maar ik varieer met Netekanaal en Kempisch kanaal. Ideaal om blokken te trainen, want je hebt er geen hinder van auto’s. Als ik langere tijd thuis ben, zoek ik Mallorca of Calpe op om mijn klimcapaciteiten te verbeteren en te trainen in een andere omgeving.”

“Ik combineer mijn training met mijn studies in Gent. Hierdoor rijd ik ook vaak van Antwerpen naar Gent met de fiets, al dan niet met een omweg via Temse om te variëren in parcours. Daarnaast zijn er nog de pistetrainingen in Gent op dinsdag, woensdag en donderdag, al dan niet gecombineerd met een ritje langs de Schelde of richting Deinze.

Wat is voor jou de mooiste dameskoers en waarom?

“Vlaanderens mooiste, de Ronde van Vlaanderen is mythisch en heeft alles. Korte klimmen, kasseien, Vlaamse open vlaktes en boerenpaden. Het is de koers met de meeste kilometers van het jaar, 160. Perfecte koers voor mij. De Giro Rosa is ook heel mooi, maar daar zit niet alles in één rit. Je hebt prachtige bergritten, maar evengoed vlakke etappes.”

In hoeverre kwam jouw Belgische titel in Binche voor jezelf als een verrassing?

“Ik mikte eigenlijk al een aantal jaren op een Belgische titel. In het verleden lukte dit vaak niet door de ploegtactiek. In Binche zat alles mee en wist ik dat ik kon winnen. Het was een selectiever parcours, dat scheelt al.”

Heeft die titel je een andere status gegeven binnen het peloton?

“Dat denk ik niet. Ik blijf een kleine garnaal. Mijn status zou pas veranderen mocht ik een grote UCI-koers winnen.”

Waarom ben je op latere leeftijd ingestapt in het pisteproject van de wielerbond?

“Ik ben niet echt ingestapt in een project. Ik werd uitgedaagd door Kaat Van der Meulen om op de piste te rijden. Zo heb ik eerst de BK’s meegereden en op de individuele achtervolging een mooie tijd neergezet. Daardoor mocht ik beginnen meetrainen met de pistekern. Dit bood nieuwe uitdagingen en motivatie. Nadien kwam pas het project.”

Hoe realistisch is de ambitie om erbij te zijn op de Spelen in Tokyo?

“Het ligt eraan in welke discipline. Er zijn opties. Indien ik niet als deelnemende atleet ga, kan ik nog gaan als supporter. Dus honderd procent realistisch dat ik daar zal zijn.”

Je hebt een verleden als tennisster en rugbyspeelster, niet meteen sporten die veel gemeen hebben met elkaar of met fietsen. Had/heb je het nodig om soms iets totaal anders te gaan doen?

“Ik ben altijd sportief geweest. Ik kan alles, maar niet alles even goed. Alles heeft zijn periode gekend. Tennis was van mijn zes tot veertien jaar, rugby van negentien tot tweeëntwintig. Voornamelijk ben ik hiermee gestopt omdat ik het te druk had met school. Pas in mijn laatste jaar aan de universiteit startte ik met fietsen. Dat was totaal nieuw voor mij, want ik kwam niet uit een wielerfamilie en kende niets van deze sport en al zijn facetten. Misschien omdat het juist een grotere uitdaging was dan voorgaande sporten dat ik mij hierop heb toegelegd.”

Foto’s Paul Hinninck